Zincirler

Boylarimiz bir metre-bir metre yirmi santimetreydi. Sabah erkenden sokaklara tasar, el ele sarkilar soylerdik. Sarkilarimizda hep sevgi, baris ve mutluluk vardi. O zamanlar kosulsuz severdik, tum kalbimizle guvenirdik. En buyuk hazinemiz hayal gucumuzdu. Hepimizin kanatlari vardi, dunyanin dort bir yanina gitmek icin gozlerimizi kapardik sadece.Azla yetinmeyi de biliyorduk. Beton, bombos bir bahce satomuz olurdu. Onundeki iki kuru bitki sonsuz ormanimiz. Deliler gibi kostururduk, mutluluk çigliklariyla dolardi her yer. Tek hedefimiz vardi; eglenmek.
Sonra bize zincirler verdiler. Bir halkasi egitim sistemi, bir halkasi issizlik, bir halkasi yolsuzluk, bir halkasi aclik... Hemen aldik zincirleri. Yeniyi seviyorduk o zaman, yeniye açiktik. Basta oyunlar oynadik zincirlerimizle, kesfettik halkalarini teker teker... Sonra fark ettik dolandigimizi o zincirlere, kurtulamadigimizi. Çektiler zincirlerimizden, ayirdilar sevgiyle tutustugumuz ellerimizi. Susturdular baris dolu sarkilarimizi. Unutturdular hayal gucumuzu. Suruklediler bizi...